Xoán Leiceaga Baltar

POESÍA

Imagen ilustrativa del poema

[Doce]

Apesar deste saco de barolo que visto
e, pobre de min, recria
o medo ao óco ainda está sen espetar
e nos instintos brincan ainda sobexos.
Mais os comillos, xa amarelentos
lentos sen pausa desgruman do libro
e, como se flácidas follas, caen de min.

As frores son grises igual que as unllas
xa emerxen moles as novas espiñas
e os óxidos van que trepan pola raiz.
E mentres, sei que entre vos
as vontades espabilan
ese goloso zumbido que verte abrollar.

Espavorides? Tampouco eu:
pouso meus pes nas fendas da cortiza
gateo a beira outonal destes versos
e, ainda enfraquecido, logro extrair
zume dos vosos debuxos, abertos.
É meu rego natural, o que me treme
que acorda aos rastros da miña seiva
que me sacuden daquela ebriedade
por ascensións que xa non me ferven.

Fig. Aldara g-12

Volver